بَنفشه : (در گياهي) 1- هر يك از گياهانِ كوتاه دولپه‌اي كه در اوايل بهار مي‌رويند؛ 2- (به مجاز) مو، زلف؛ 3 (در اصطلاح شاعرانه) بنفشه یا دسته ی گل بنفشه تداعی کننده زلف آشفته يا مجعّد يا جعد گيسوی يار، نزد شاعران است.

بوستان : 1- بُستان، باغ و گلزار؛ 2- (در ادبیات فارسی) بوستان یا سعدی نامه، مثنوی اخلاقی و عرفانی به فارسی، مشتمل بر حکایت های کوتاه، از سعدی شیرازی.

بِه‌آفرين : 1- خوب آفريده؛ 2- خوش سيما، خوش منظر؛ 3- (اَعلام) (در شاهنامه) خواهر اسفندیار، که ارجاسپ تورانی او را زندانی کرده بود و اسفندیار آزادش کرد.

بهار : 1- فصل اول سال؛ 2- (در گياهي) شكوفه درختان خانواده‌ي مركبات؛ 3- گياهي زينتي؛ 4- (به مجاز) دوره‌ي شادابي هر چيز؛ 5- (در قديم) (به مجاز) سبزه و علف؛ 6- (در قديم) (در موسيقي ايراني) يكي از دستگاه‌ها يا ادوار؛ 7- (در سنسكريت) (در قديم) بتخانه و بتكده؛ 8- (اَعلام) نام شهری در شمال غربی استان همدان.

بهاران : 1- هنگام بهار، موسم بهار؛ 2- (به مجاز) زیبا و با طراوت.

بهارك : [بهار+ ك(اَك)/-ak/ (پسوند شباهت)] 1- به معناي مانند بهار، همچون بهار؛ 2- (به مجاز) زيبا با طراوت.

بهاره : 1- مربوط به بهار؛ 2- به عمل آمده در بهار؛ 3- منسوب به بهار. + م بهار. -

بهجت : (عربي) شادماني، نشاط.

بِهدخت : (به + دخت = دختر)، دختر نيك و خوب.

بهرخ : خوشگل و نيك منظر.